İyi anılar biriktirdiğini sanar insan, bir an hatırından gitmemesi için yalvar yakar dualar eder. İçini acıtması umurunda bile olmayacak derece ister bunları. Çocukluktan beri öğretilen dini öğretileri yok sayarak delicesine ister. İnsan olan ister de zaten.
Enine boyuna düşünmek bizim ne haddimize! Biz sadece elimizde kalan tek iyi şeyi kullanır enine boyuna severiz. Sevmek, insan fıtratının belki de en güzel objesi. Dünya denen bu güzelliğin merkezi. Sahi sevmekten daha güzel ne kaldı ki elimizde? O halde ekseni kaydıracak kadar çok sevmeli insan. Madem ki kötülükler terk etmeyecek bu evreni o halde boyut değiştirme vakti geldi. Mesela, doğanın dengesini bozacaksa illa birileri severek bozmalı. İlla ölecekse insanlar fazla sevgiden boğularak ölmeli. İnanıyoruz o halde seveceğiz demeli belki de ve dinden çıkacak kadar çok sevmeli.
"Dünyayı güzellik kurtaracak
Bir insanı sevmekle başlayacak her şey. "
Zülfü Livaneli yanılmış olamaz, yanılmamalı.
Son söz vesselam. Hayat elbette elinde bir buket gülle bizleri beklemekte. Sadece alerjimiz var güllere. O halde gülleri de sevin. :)
